امام حسین (ع)

علی(ع) از خانه کعبه بیرون آمد و حسین(ع) خانه کعبه را با شمشیر آخته بسوی خدایش ترک نمود تا فرق بین خداپرستان و خانه پرستان آشکار شود!
و مصداق این کلام حیرت آور علی(ع) که: شما ای مؤمنان بدانید که ھر چیزی را غایتی است و اسلام را ھم غایتی است. پس از ادای حقوق اسلام به غایتش برسید و از این غایت برای خدای خود خروج کنید!

خروج برای خدا و یا ھجرت فی الله که در قرآن مذکور است جز به امر خود رسول و امام ممکن نیست. پس این خروجی برای امام و حق امامت است و امام شناسی!
و لذا یاران کربلائی حسین را بایستی تنھاشیعیانی دانست که به کمال و قله
قاف امام شناسی و خداشناسی رسیدند در طریق خودشناسی و جھاد اکبر! آنھم امام شناسی شھودی و خداشناسی وجودی و خودشناسی الھی!
کربلا، قیامت بمعنای حقیقی کلمه بود که خداوند از جمال علی کبیر حسینی رخ نمود به
احسن جلال!
و لذا لقب ثارالله (خون خدا) که به حسین نسبت داده شده است (از جانب امامان بعد) بیانی واضح و غیرقابل تفسیر و تبدیل است زیرا حسین(ع) در این واقعه عین احسن التفسیر و دین احسن است که خدا را از فطرت خویش به عرصه شھود رسانده است و خود شھید این شھادت و شھود گشته است و لذا رسول خدا وی را سفینه نجات دینش معرفی کرده است و چراغ آشکاری که ھرگز خاموش نمی شود.
زیرا کسی که برای خدا و لقای پروردگارش، ظلمی نکند و ظلم نپذیرد و بر این عھد وفا کند بر سفینه نجات حسینی وارد شده است و بالقوه شھید است تا مقام شھود!
و چنین ّھمت و ّعزت و عشقی که آدمی را تا مقام شھود می رساند عشق حسینی است.
اثر :«استاد علی اکبر خانجانی»
از کتاب مبانی عرفان امامیه